عشق و ازدواج

چگونه از کودکان خود در فضای مجازی طی شش مرحله محافظت کنیم

اینترنت بخشی از زندگی روزمره شده است و تصور کردن زندگی بدون آن برای کودکان بسیار سخت است. علاوه بر بازی کردن، کودکان برای درس و برقراری تماس با دوستان خود نیز به اینترنت متکی هستند. والدین ممکن است در آرزوی محدود کردن میزان استفاده از فضای مجازی برای اعضای کوچک خانواده باشند اما به یکباره محروم کردن آنها از دنیای اتصال و ارتباط نیز غیرعادلانه است.

در صورتی که به دلایلی صحیح از اینترنت استفاده می شود پس دسترسی داشتن به آن ممکن است دارای فوایدی برای کودکان باشند. اما، خطراتی وجود دارد که والدین باید از آن آگاه باشند. همچنین، با وجود تهدید بدافزار و ویروس های کامپیوتری کودکان مستعد زورگویی (قلدری) های سایبری و مسائل غیراخلاقی خواهند بود.

مراحل زیر به شما اطمینان می دهد که اعضای کوچکتر خانواده عادات اینترنتی خوبی را ایجاد می کنند و در فضای مجازی ایمن می مانند.

مطالب مرتبط:

هشت دلیل اعتیاد نوجوان به بازی های آنلاین

بررسی خشونت در بازیهای ویدئویی و آنلاین کودک و نوجوان

1) درباره ریسک ها و خطرات گفتگو کنید.

اگر کودکان شما به اندازه کافی در استفاده از تکنولوژی و اینترنت کهنه کار هستند پس به قدر کافی بالغ هستند که بتوان درباره خطرات رسانه ای با آنها گفتگو کرد. شما نه باید کودکان را بترسانید و نه خیلی رک باشید بلکه طوری صحبت کنید که آنها خطرات حتمی جرم سایبری و سوءاستفاده های غیراخلاقی درک کنند. ایجاد ارتباطی باز در زمینه اینترنت بدان معناست که همه اعضای خانواده لزوم ایجاد یک نگرشی سالم در استفاده از آن را درک کنند.

2) محدودیت ها را وضع کنید.

وضع کردن محدودیت های استفاده از اینترنت و تکنولوژی دارای فواید زیادی برای کودکان و خانواده ها است. در سنین خیلی پایین موانع باید شما اعمال محدودیت هایی در استفاده از هر گونه رسانه اجتماعی و ارتباط با دوستان باشد. همانطور که کودکان بزرگ می شوند باید به آنها آزادی بیشتری داده شود اما این ایده خوبی برای محدود کردن میزان زمانی است که آنها می توانند صرف فضای مجازی و سایت های قابل دسترسی کنند. محدودیت های سنی در بازی ها باید اعمال شود. ممنوعیت استفاده از گوشی های هوشمند، تبلت ها و دیگر تکنولوژی ها در موقع صرف غذا می تواند موجب تعامل خانواده با یکدیگر شود.

3) نظارت های والدینی را تحمیل کنید.

عصر دیجیتال، دنیا را برای کودکان گسترش داده است، اما مواردی وجود دارد که آنها نباید ببینند. کنترل گری های والدینی باید در جهت شبکه های پهن باند و سیار موجود در دستگاه های شخصی یا موتورهای جستجو به کار برده شود. این کارها بایدبرای جلوگیری کردن ازدسترسی به محیط های نامناسب با سن کودکان،خریدن اپلیکیشن ها و تغییر پسوردها و شرایط خصوصی اعمال می شود. مطالعات اخیر نشان می دهند که شمار بالایی از کودکان فیلم های پورن و دیگر مضمون های بزرگسالی در فضای مجازی را پیش از رسیدن به سن دوازده سالگی دیده اند و کنترل گری های والدین ابزار مؤثری برای پیشگیری از بروز خطرات این موارد است.

منبع : کودک و نوجوان-محافظت از کودکان در فضای مجازی

تحقیقات نشان می دهد که اختلال مصرف ماری جوانا با سوء مصرف مواد مخدر/اختلالات و ناتوانایی های ذهنی و روانی دیگر درارتباط است.

اختلال مصرف ماری جوانا بسیار شایع است، اغلب با سایر اختلالات مصرف مواد، مشکلات رفتاری و ناتوانایی ها در ارتباط است و عمدتا غیرقابل درمان است. بر اساس مطالعات جدید انجام شده توسط موسسه ملی سوء استفاده از الکل (بخشی از موسسه ملی بهداشت):

تجزیه و تحلیل ها نشان داد که 25درصد از بزرگسالان-نزدیک به 6 میلیون نفر-اختلال مصرف ماری جوانا را در سال گذشته تجربه کرده اند،درحالی که 3/6درصد افراد نیز معیارهای تشخیصی برای این اختلال را در برخی از مقاطع زندگیشان داشتند.

یک گزارش از مطالعه ای که توسط بریجت گرانت در آزمایشگاه “ان ال ای ای” از اپیدمیولوژی و بیومتری انجام گرفت یافته های جدیدی را در مجله امریکایی روانپزشکی به نمایش گذاشت.

برطبق گفته ی جرج کووب مدیر “ان ال ای ای” :”مجموعه تجزیه و تحلیل های جدید در سطح مطالعات جمعیت شناسی توسط گروه دکتر گرانت مطالعه شد که نشان می دهد که مصرف ماری جوانا می تواند منجر به پیامدهای مضری برای افراد و جامعه شود”.

محققان با بیش از 36 هزار نفر از جمعیت بزرگسالان ایالت متحده آمریکا درباره مصرف الکل،مصرف دارو و شرایط روانی مرتبط مصاحبه کردند. قابل ذکر است،مطالعه اخیر برای تشخیص معیارهای اختلال ماری جوانا از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ویراست پنجم استفاده کرده است DSM5.

در DSM5، وابستگی به ماری جوانا و سوءمصرف آن به صورت یک اختلال واحد ترکیب شده اند.برای تشخیص این اختلال افراد باید حداقل 2 تا از 11 علائم اصلی را که شامل،ولع مصرف،کناره گیری،فقدان کنترل و اثرات عاطفی منفی برمسئولیت شخصی و حرفه ای هستند را داشته باشد.شدت اختلال از طیف خیف،متوسط،شدید بسته به تعداد علایم درجه بندی می شود.

مطابق یافته های قبلی،داده های جدید نشان داد که اختلال مصرف ماری جوانا در مردان حدودا دوبرابر نسبت به زنان رایج است،درگروه های سنی جوان تر نسبت به افراد 45 ساله و بالاتر خیلی بیشتر احتمال دارد تجربه شود.این عامل خطر برای شروع این اختلال در اواخر نوجوانی و دراوایل 20 سالگی به اوج می رسد و در عرض 3تا4 سال رو به بهبود می رود.

منبع : کودک و نوجوان-افزایش مصرف ماری جوآنا در نوجوانان و اختلالات آن

اسباب بازی می تواند در بازی کودک نقش حایز اهمیتی را ایفا کند ، و در نوع بازی و طرز بازی کردن کودکان تأثیر بگذارد . تعداد اسباب بازی یکی از عوامل مؤثر در بازی است . هنگامی که کودکان تعداد کمتری اسباب بازی را در اطراف خود دارند ، بیشتر با یکدیگر بازی می کنند ، اما شیطنت های آن ها افزایش می یابد . متعدد بودن اسباب بازی به صورت محرک عمل می کند و کودکان را به اکتشاف و بازی های ساختمانی و تخیلی تشویق می کند . نوع اسباب بازی نیز بر بازی تأثیر می گذارد . به عنوان مثال : بعضی از اسباب بازی ها باعث می شود که کودک در هنگام بازی با آن ها صحبت کند . اسباب بازی هایی مانند ؛ عروسک ، خانه ، مزرعه ، حیوانات ، ماشین و … کودکان را به بازی های تخیلی سوق می دهد . اسباب بازی هایی مانند سرسره ، نردبان ، دوچرخه ، کودکان را به بازی هایی تشویق می کند که معمولا باعث تمرین عضلات بزرگ می شود . اسباب بازی هایی که شکل کامل شده ای را ندارند و کودک می تواتد به دل خواه خود آن ها را شکل بدهد یا تغییراتی در آن ایجاد کند و یا چیزی با آن بسازد بیشتر مورد علاقه ی کودکان قرار می گیرد و باعث خلاقیت آن ها می شود . اسباب بازی ها می توانند حتی به صورت یک عامل خارجی که طبق آن کودک اعمال خود را نظم می دهد ، مؤثر واقع شوند . به عنوان مثال : هنگامی که کودک با طناب بازی می کند ، خود را وادار به انجام حرکات خاصی می کند که با ویژگی های طناب مطابقت دارد ، یعنی سعی می کند تا با ویژگی های آن سازگار شود . این سازگاری پیش درآمد سازگاری های دیگری است که کودک به مرور زمان به آن دست خواهد یافت .

برای مطالعه بیشتر:

کودک و بازی و دیگر هیچ

پنج روش برای مدیریت وسایل و اسباب بازیهای کودک شما

عروسک یکی از اسباب بازی های مورد علاقه ی کودکان است . بسیاری از پژوهشگران بر این باورند ، عروسک های پارچه ای که شکل حیوانات را دارند به کودک آرامش می بخشند . این فرضیه اگرچه هنوز اثبات نشده است ، اما دیده می شود که کودکان در غیاب مادر به در دست گرفتن این نوع عروسک ها و یا هر شئ آشنایی گرایش دارند . عروسک بیشتر در بازی های تخیلی مورد استفاده ی کودک قرار می گیرد و جایگزین یک کودک ، بزرگسال و یا حتی کودکی بزرگتر می شود . بعضی از کودکان با عروسک بازی نمی کنند و در بعضی از پسران دیده می شود که به بازی با عروسک می پردازند . کودکان در سنین چهار تا دوازده سالگی ، با عروسک بازی می کنند . اسباب بازی ها ، این امکان را برای کودک فراهم می نماید تا کودک به اکتشاف بپردازد . مهارت های حرکتی و ادراکی را به دست بیاورد ، دنیای تخیلی خود را به تقلید از دنیای بزرگسالان بسازد و به این ترتیب با زندگی ، کار و روابط بزرگسالان آشنا شود . با رشد کودک و مهارت های او نوع اسباب بازی های مورد نیاز او نیز تغییر می کند .

انتخاب اسباب بازی لازم است که با توجه به نکات زیر انجام می گیرد : ایمنی اسباب بازی را نباید از نظر دور داشت . اسباب بازی هایی که به دلیل شکستنی بودن یا داشتن ناصافی هایی باعث مجروح شدن دست کودک شوند ، همچنین اسباب بازی هایی که قطعات کوچک داشته باشند ، یا قسمت هایی از آن کنده شود و ممکن است کودک آن ها را به دهان بگذارد و ببلعد ، برای کودکان خطرناک است . همچنین اسباب بازی باید با فرهنگ و ارزش های جامعه هماهنگی داشته باشد . تناسب اسباب بازی با سن کودک نیز نکته ی دیگری است که باید در انتخاب اسباب بازی رعایت شود . کودک در هر مرحله ای از رشد ، به بازی های خاصی می پردازد و به وسایلی برای پرداختن به این بازی ها احتیاج دارد . با این وجود ، اسباب بازی هایی هستند که برای سنین مختلف ، می توانند مناسب باشند .

از بدو تولد تا پایان یک سالگی

پس از تولد ، پیش از هرگونه تحرکی ، قوه ی بینایی و برخی از مهارت های نوزاد تنظیم می شود . پس او نیاز به اسباب بازی دارد که این دو وجه را تقویت کند . نوزاد در هنگام تولد دیدی کامل ندارد و به تدریج قوه ی بینایی اش تکمیل می شود . به همین دلیل برای شروع باید اشکال و اشیاء گوناگون را به او نشان دهید تا توجه او به سمت آن ها جلب شود . به عنوان مثال : اشکال سیاه و سفید و یا اشیایی که دارای خطوطی با رنگ های متفاوت می باشند ، باعث می شوند که کودک وجه تمایز میان آن ها را دریابد یکی دیگر از اشیایی که برای نوزاد یک تا سه ماهه توصیه می شود ، آینه های نشکن و ایمنی است که به نرده های تخت یا دیواره گهواره کودک نصب می شود . همچنین جغجغه ؛ که کودک در این سن تمایل دارد آن را محکم در دست بگیرد و تکان بدهد . در سنین چهار تا هفت ماهگی ؛ قوه ی بینایی نوزاد کامل تر می شود و حرکات بدنی او پیشرفت بیشتری می کند . اگر توپی را به سوی او قل دهید ، خط سیر توپ را با چشمانش دنبال می کند . او مدت های زیادی را محو تماشای خود در آینه می شود . در این سن نوزادان تمایل زیادی به لمس اجسام نرم و اسباب بازی های پارچه ای و صدا دار دارند . بنابراین استفاده از کتاب های پارچه ای و عروسک های نرم و صدا دار را توصیه می کنیم . در سنین هشت تا دوازده ماهگی ؛ می توان از اسباب بازی هایی که اندازه ی بزرگتری را دارند استفاده کرد ؛ البته اسباب بازی هایی که کودک با فشار دگمه های آن می توند صداهای گوناگونی بشنود ،(busy boxes) برای این گروه سنی بسیار سرگرم کننده می باشد. همچنین اسباب بازی هایی که با فشار دادن ، باز و بسته کردن و ایجاد صدا ، کودک را مشغول می کنند نیز برای آن ها مناسب می باشد . زیرا کودک با کمک این اسباب بازی ها عوامل و دلایل را می آموزد . در ضمن عروسک های بزرگ نیز برای کودک جالب هستند .

وسایل آشپز خانه ، تلفن ، اسباب بازی و عروسک هایی با لباس های متفاوت خلاقیت کودکان را افزایش می دهند .

منبع : کودک و نوجوان-اسباب بازی مخصوص سنین مختلف

35فعالیت که می توانید با فرزندتان انجام دهید.

زنگ های خطر بیشتر به صدا در آمده اند. امروزه کودکان به خاطر استفاده از بازی های ویدئویی، گوشی های هوشمند، تبلت ها، تلوزیون ها و کامپیوتر ها مضطرب، بی تمرکز، کم خواب و زود خشم هستند.

هر روز در محیط اجتماعی شاهد کودکانی هستیم که ناآرام، فراموشکار، بی تمرکز، مضطرب، کم حرف، بی ادب یا غمگین بوده و گوشه ی لب هایشان افتاده است.

خیلی از این کودکان بیش از حد در معرض نمایشگر های الکترونیک بوده اند، گاهی از زمانی که فقط 2 سال داشته اند. آنها هرگز بازی های فعال کودکی، همچون «لی لی» «قایم باشک» «گرگم به هوا» را با پدر و مادرشان انجام نداده اند. این بازی های ساده پس از سال ها به جا مانده اند زیرا فعالیت های فیزیکی و تعامل با پدر و مادر یا همسن ها باعث رشد سالم مغز در کودکان می شود.

برای مطالعه بیشتر در زمینه بازی های کودکان:

خلاقیت در بازی

اهمیت بازی های خارج از خانه در کودک

اما امروزه، کودکان به وسیله نیروهای خارجی ، روبروی گوشی های هوشمند، بازی های ویدئویی و تلوزیون زندگی می کنند. آنها هر نوع وسیله ی الکترونیکی که می خواهند را بدست می آورند، اما این همه ی آنچه آنها برای رشد سالم نیاز دارند نیست- یعنی، تعامل های سرزنده و چهره به چهره ی مداوم با پدر و مادرشان. همانطور که پزشک کودک و روانشناس معروف، وینیکات، به خوبی بررسی کرده، نوزادان به الگو پاسخ می دهند- و خود را در آینه رفتار والدین می بینند. می بینند که مادرشان در شبکه های اجتماعی کاری را انجام می دهند که در حالت عادی انجام نمی دهند. حتی ملیندا گیتس، همسر بیل گیتس، راجع به تاثیرات منفی تکنولوژی بر کودکان امروزی هشدار می دهد. وی در ستون اخیر واشنگتون پست نوشته است:

«… به عنوان مادری که می خواهد مطمئن شود که کودکانش ایمن و شاد هستند، احساس نگرانی می کنم و به گذشته فکر می کنم که چقدر می توانستم کار ها را متفاوت انجام دهم. پدر و مادر ها باید خودشان انتخاب کنند که چه چیز برای خانواده شان موثر است، اما احتمالا من قبل از اینکه کامپیوتر را در دسترس فرزندانم قرار دهم، صبر می کردم.»

اخیرا، در پی بی اس نیوز، گیتس می گوید کودکان نیاز به گفت و گوی رو در رو با افراد و همدلی با آنان دارند. هرچند تکنولوژی برای کودکان فوایدی نیز دارد، اما به آنها مهارت های ارتباطی مهم را یاد نمی دهد. تکنولوژی آنها را برای تعاملات در دنیای واقعی آماده نمی کند.

بازداشتن کودکان از نمایشگر های رسانه ها کاری نشدنی و غیر عادی نیست . بهتر است که به تدریج انجام شود، فعالیت های دیگر جایگزین استفاده از نمایشگر ها شود.

روانشناس بالینی سبین دوفو برنامه ای چهار گامی برای حذف یا کاهش نمایشگر ها از زندگی روزانه ی کودکان پیشنهاد می کند: 1) عدم استفاده از نمایشگر ها در صبح. 2) عدم استفاده از نمایشگر ها موقع غذا. 3) عدم استفاده از نمایشگر ها قبل از خواب. 4) عدم وجود نمایشگر در اتاق خواب کودکانتان.

در زیر، برای پدر و مادر ها یی که می خواهند نمایشگر ها را با فعالیت های دیگر جایگزین کنند چند پیشنهاد داریم. این لیست فقط توصیه هایی را پیشنهاد می دهد. من مطمئنم که پدر و مادر ها می توانند ایده های جدید خودشان را خلق کنند.

1- کودکتان را به پارک ببرید.

2- با هم دوچرخه سواری کنید.

3- فرزندتان را به کتابخانه ی عمومی ببرید. کمکش کنید کتاب هایی که علاقه دارد را بردارد.

منبع : کودک و نوجوان-35 فعالیت که می توانید با فرزندتان انجام دهید

10نکته که می توانیم به بچه ها بیاموزیم تا عاشق ورزش شوند
هر روزه خبرهایی در مورد چاق تر شدن بچه ها به گوشمان می رسد. تماشای بیش از حد تلویزیون یا بازی های کامپیوتری، یک رژیم غذایی فست فودی و کم بودن زمان لذت بردن از خارج از منزل، نخستین مقصرها هستند.

اما بچه ها ورزش را دوست دارند؛ شما باید آنها را از جای خود بلند کنید و در راه درستی قرار دهید. 10 راهنمایی زیر به شما کمک می کند تا این کار را انجام دهید.

وقتی شام خود را می خورید، آسان است که برای خود لم دهید. اما چرا به جای ان از خانه خارج نشوید؟

بهار و تابستان، زمان خوبی برای پیاده روی با هم به عنوان یک خانواده و یا دوچرخه سواری است. توپی را به پارک ببرید و بازی کنید.

برای مطالعه بیشتر در زمینه ورزش کودکان:

میزان درست ورزش کردن کودکان

تاثیرات ورزش بر روی مغز کودکان

اگر شما و بچه هایتان به انجام این کار عادت نداشته اید، فقط با یک ست آن را شروع کنید. سپس هفته بعد، سعی کنید بگویید، “هی، آن شب سرگرم کننده ای بود! اجازه دهید این کار را دوباره انجام دهیم. آن راحت و دلپذیر نگه دارید.

شما فقط باید آنها را یک بار برای این که به بیرون رفتن عادت کنند، به خارج از خانه ببرید. هنگامی که این کار شما یک بار در هفته انجام می شود، می توانید وقت های اضافی را خود را نیز به آن اختصاص دهید.

یک ساعت ورزش در روز، چربی ها را از بین می برد.
تحقیقات نشان می دهد که کودکان باید حداقل یک ساعت در روز برای حفظ سلامتی فعال یاشند. اما معنی فعال چیست؟ فعالیت های سالم آن هایی است که:

. ضربان قلب را افزایش دهد (دویدن، پریدن و پیاده روی سریع گزینه های خوبی است)

. عضلات را به کار بیندازد (بلند کردن وزنه، هل دادن، چرخش و بالا رفتن، این کار را انجام دهند)

. از کل بدن استفاده کند (طناب زدن، شنا، رقص، و اسکیت خوب هستند)

شما در ابتدا نباید کودکان خود را برای یک ساعت متوالی به فعالیت وادار کنید. 10 یا 20 دقیقه همه چیزی است که آن ها به آن نیاز دارند. به عنوان مثال، قدم زدن و یا دویدن با سگ در صبح، یک فوتبال بعد از مدرسه و انجام کارهایی در فضای باز قبل از خواب، به زودی به عادات آن ها افزوده خواهند شد.کودکان امروزه تکنولوژی را درک می کنند و آن را دوست دارند. شمارشگر گام (گام شمار نیز نامیده می شود) یک راه خوب برای به ورزش متمایل کردن بچه هایی است که از لحاظ تکنولوژیکی باهوش هستند.اگر یکی را برای همه بچه های خود و همچنین برای خودتان تهیه کنید، رقابت ملایمی را تشویق کنید تا ببینید که چه کسی می تواند قدم های بیشتری را برداشته و به آنها انگیزه دهید.بچه ها چالش ها، نمرات و جوایز را دوست دارند.نیاز به سرمایه گذاری در بسیاری از تجهیزات گران قیمت نیست، اما خرج چند دلار برای یک طناب پرشی، اسکیت، یک توپ فوتبال و حتی یک ترامپلاین کوچک سرمایه گذاری ارزشمندی است. شما می توانید چیزهای ارزان قیمت را از فروشگاه محلی و فروشگاه های اقتصادی خریداری کنید. چشمان خود را برای هر نوع فعالیت جدیدی باز کنید و یک انبار مرموز از آن ها ایجاد کنید.هنگامی که بچه ها شکایت می کنند که خسته شده اند، شما می توانید یک وسیله جدید را معرفی کنید و دوباره آن ها را فعال کنید.

منبع : کودک و نوجوان-چگونه کودکان عاشق ورزش شوند

اگراز جمله افرادی هستید که کودک یا فرزندتان را نزد متخصص یا روانشناس برده اید و به دلیل مشکلاتی از جمله افسردگی، پرخاشگری، لجاجت، درخودماندگی، بددهنی، اضطراب، ترس از تاریکی و..

او را نیازمند مراجعه به بازی درمانگر دانسته اند، مطالعه ی این متن می تواند برای تان مفید باشد.

آیا کودک من نیازمند بازی درمانی است؟
همان طور که از کلمه ی “بازی درمانی” مشخص است، این شیوه برای درمان مورد استفاده قرار می گیرد. بنابراین در مواردی مطرح است که پای نوعی از اختلالات روانی در میان است.

در این موارد لازم است تا کودک از طریق دریافت مداخلات درمانی بازی محور که ماهیتی استعاری دارند، به سمت حل مشکل حرکت کند.

چرا بازی درمانی؟
همان طور که می دانید، “بازی” زبان ارتباطی کودک با دنیای پیرامونش است. اگر چه یک کودک افسره نمی تواند در مورد یاس و ناامیدی اش صحبت کند.

اما می تواند آن را در بازی هایش به خوبی به نمایش بگذارد و از طریق بازی، درمان شود. به عنوان والد یا مراقب کودک، این مطلب می تواند برای تان در بردارنده ی یک نکته ی اساسی باشد.

شما می توانید بادقت در نحوه ی بازی های فرزندتان، نسبت به حالات روانی او اطلاعاتی کسب کرده و در صورت لزوم هرچه سریع تر جهت استفاده از مداخلات روانشناختی لازم اقدام کنید.

به عنوان مثال والدین یک کودک پرخاشگر این گونه گزارش می کنند که او دراکثر بازی هایش نیز در حال آسیب ردن به عروسک هایش و تنبیه آن هاست.

یک کودک وسواسی ممکن است در بازی هایش نیز حالاتی از وسواس تمیزی بیش از حد، سخت گیری درمورد تمیزی نسبت به عروسک هایش و یا سرزنش کردن آن ها را نشان دهد.

در ذهن کودک مساله دار چه می گذرد؟
شاید به عنوان والد با خود فکر کنید اگر بازی می تواند درمان بخش باشد، بهتر است خودم بازی کردن با کودک را آغاز کنم.

واقعیت آن است که فرایند بازی درمانی، امری کاملا تخصصی، علمی و نیازمند مداخله ی بازی درمانگر است.

به زبان ساده می توان گفت، اگر کودکی، مشکلات رفتاری از جمله وسواس، افسرگی، اضطراب، تنبلی، پرخاشگری، پرخوری و یا بی اشتهایی را نشان می دهد.

در حقیقت با وضعیت های روانی ناتمامی مواجه است که لازم است در طی فرایند بازی درمانی، کامل شوند تا کودک بتواند آن هارا کنار بگذارد.

به عنوان مثال کودکی که خشم فروخورده ی عمیقی نسبت به پدرش دارد، ممکن است آن را در قالب افسردگی و یا پرخاشگری نشان دهد.

آنچه در جریان بازی درمانی اتفاق می افتدآن است که کودک در فضایی کاملا ایمن، مورد پذیرش قرار گرفته و شروع به تجربه ی کامل احساس خشم فروخورده می کند.

در نتیجه ی این امر، او می تواند به این احساس پایان بدهد و رفتارهای پرخاشگرانه ی کمتری بروز دهد.

منبع : کودک و نوجوان-بازی درمانی چیست؟

واژه ” عقب افتادگی ” پیشرفت آموزشی را به سن زمانی کودک مربوط می سازد و از این رو سطح پیشرفت تحصیلی کودک را با اکثریت همسالان او مقایسه می کند ؛ کم آموزی یا کم کاری ، به ظرفیت فردی دانش آموز مربوط می شود. در مورد اول ؛ هنجار گروهی به عنوان معیار عمل می کند ، و در مورد دوم ؛ توانایی یادگیری هر کودک خاص مورد بحث قرار می گیرد .

در سال های اخیر ؛ به نیاز های کودکانی که از نظر آموزشی عقب افتاده یا کند آموز بوده اند ، یا هر دوی این مشکلات را داشته اند ، توجه قابل ملاحظه ای شده است . گرچه همچنان آنچه برای براورده ساختن نیاز های این کودکان لازم است ، نا کافی است ، دست کم این نیاز ها به خوبی شناخته شده اند . اما در مورد کم آموزی ؛ وضعیت اصلا اینگونه نیست . هنوز نیز پدر یا مادر یا حتی معلمان بیشتر مواقع چنین تصور می کنند که اگر کودکی در مدرسه بد عمل کند ، باید یا کودن باشد یا تنبل ، یا آنکه احتمالا هر دو ویژگی را داشته باشد . آنها در این سرزنش خود ، کلاسهای بزرگ و معلمان بی تجربه را نیز ، دخیل می شمارند.

برای مطالعه بیشتر:

ارتقای مهارتهای کلی و تحصیلی کودک

نکاتی برای کمک به کودکان با ناتوانی های یادگیری

اینکه ممکن است کودکان باهوش یا بسیار هوشمند ، در کار مدرسه شان به حد توان بالقوه خود نرسند یا حتی در سطح اکثریت گروه سنی خودشان نیز عمل نکنند ، علی رغم شواهد موجود ، کمتر مورد قبول واقع شده است . (پرینگل ، 1970 )

از کودکان تیز هوش استثنایی ، معمولا نمی توان انتظار داشت که در سطحی متناسب با سن عقلی شان عمل کنند . نخست ، بخاطر اینکه ، بعید است آن ها تا مرحله ای به این حد پیشرفته آموزش دیده باشند . دلیل دیگر این است که روشن است آموزش مناسب برای دانش آموزان متوسط پانزده ساله از نظر کیفی و کمی به هیچ وجه برای کودک ده ساله ای که سن عقلی پانزده ساله را دارد ، مناسب نیست .

به علاوه ، برای اکثر کودکان دارای استعدادی استثنایی ، نظیر کودکان نابغه در ریاضی ، معیار های متداول پیشرفت ، اصولا قابل کاربرد نیستند . با این حال ؛ در بریتانیا آموزش کودکان توانا به طور کلی ، و نیاز های کودکان توانا و کم کار به خصوص تا کنون تنها توجه محدودی را به خود جلب کرده است .

علت های مشکلات آموزشی

به دلیل رابطه ی تنگاتنگ میان عاطفه و یادگیری ، عدم موفقیت تحصیلی ،اغلب با مشکلات رفتاری متفاوتی همراه است . چون اساس هر نوع یادگیری در خانواده و در اولین سال های زندگی کودک پی ریزی می شود ، در بسیاری از موارد ، احتمال زیادی وجود دارد که ریشه ی مشکلات آموزشی را نیز بتوان در آن دوران پیدا کرد .

مطالعه ملی رشد کودکان بار دیگر نتایج حاصل را تایید کرده است . برای نمونه ، در هفت سالگی ، در بین کودکانی که ضعف خواندن داشتند ، میزان ناسازگاری چهار برابر سایر کودکان در رسته ی هم دوره آن ها بود . تا سن هفت سالگی ، کودکان به قدر کافی در مدرسه بوده اند تا بتوان آن ها را برای عقب ماندگی در خواندن مورد سنجش دقیق قرار داد ؛ اما نه آن قدر زیاد که این مشکلات آن ها ، به جز در مواردی اندک به ناسازگاری منجر شود ؛ به خصوص با توجه به اینکه اکثر مدارس آمادگی به کودکان کند آموز ” برچسب ” نمی زنند یا آن ها را به نحوی جریمه نمی کنند . این مورد قویأ حاکی از آن است که ناسازگاری در اکثر موارد ، علت یا حداقل دستاورد عقب ماندگی است نه اینکه حاصل آن باشد . ( دیوی و دیگران ، 1972 )

نگرش های پدر و مادر نسبت به کودک ، و به پیشرفت به طور کلی و به موفقیت تحصیلی به صورت ویژه ، و همین طور سطح آموزشی و میزان انگیزش فرهنگی که آن ها در سال های پیش از دبستان و پس از ان برای کودک فراهم کرده اند ، سهم بسزایی ایفا می کند . شخصیت خود کودک و نحوه ی تعامل او با تمامی تأثیرات محیطی ، آمادگی ، انطباق پذیری و پاسخ دهی اش را نسبت به موقعیت مدرسه مشخص می سازد .

این موارد می توانند به نوبه ی خود ، برای نیاز های خاص کودک رضایت بخش یا زیان بار باشند . اگر او خوش اقبال باشد آنچه تا کنون خانواده به او ارزانی داشته ، پرورش و تکامل می یابد و بدین تربیت دامنه ی روابط عاطفی و همین طور افق های فکریش گسترده می شود . در بدترین شرایط ، به دلیل روش تدریس کسل کننده روابط فردی ناموفق ، یا تلفیقی از این دو ، امکان دارد کنجکاوی و لذت یادگیری کودک از بین برود .

معلمی که نقش خود را ، از القای مهارت ها و ارائه ی اطلاعات ، گسترده تر می شمارد ، از جایگاه مؤثری برخوردار است . او می تواند تا حدی پیامد های پیشینه ی نا مطلوب فرهنگی و عاطفی خانواده را از بین ببرد یا حداقل آن را جبران کند ؛ او می تواند کنجکاوی کودک را دوباره برانگیزد ، انرژی های عاطفی اش را با تحسین و قدر دانی به جنبش درآورد و محرومیت عاطفی او را با محبت کردن جبران کند ، اگرچه محبت او ، نسبت به عشق پدر و مادر ، کمتر صمیمی و ” منحصر به فرد ” باشد . البته ؛ هرچه کلاس بزرگتر و محرومیت کودکان بیشتر باشد ، معلم کمتر می تواند وقت و توجه لازم را به هر فرد دانش آموز عرضه کند . در بیشتر موارد ، به مداخله واداشتن پدر و مادر تأثیر گذاری برنگرش های آن ها تیز ضروری خواهد .

منبع : کودک و نوجوان-مفهوم کم آموزی در کودکان

6روش برای اینکه بچه های شما در مورد مدرسه هیجان زده نگه داشته شوند.
این یک واقعیت است: بچه هایی که در مورد یادگیری هیجان زده می شوند، در مدرسه و در زندگی بهتر عمل می کنند. یکی از بهترین هدایایی که ما می توانیم به بچه هایمان دهیم، این است که آن ها را در مورد همه ی آنچه که مدرسه ارائه می دهد، مشتاق کنیم.

به یاد داشته باشید: هر کودک برای یادگیری متولد می شود. در مورد همه چیزهایی که نوزاد در چند سال اول می آموزد فکر کنید:

چگونه نیازهای آدم بزرگ ها را برآورده کند؛ چگونه راه رفتن و صحبت کردن، لبخند زدن و اخم کردن؛ خواب شب و بازی در طول روز را انجام دهد. چگونه دست بزند و بازی کند، خود را تغذیه کند، و هر دو این ها را با دیگران انجام دهد. زمانی که کودک 4 یا 5 ساله باشد، بیشتر آنها رنگ ها و اعداد را می دانند، اینکه چگونه سه چرخه سواری کند و چگونه اسباب بازی های پیچیده را دستکاری کند و با افراد به همان اندازه پیچیده سروکله بزند. اگر بیش از یک زبان در خانه استفاده شود، کودکان زیر 10 سال می توانند یاد بگیرند که همه آنها را مانند زبان مادری صحبت کنند.

برای یک کودک، هر روز تعداد زیادی از چیزهای جدید پر می شود و او از آن ها یاد می گیرد. چه تنها باشد و چه با او بد رفتار شود، هر روز او با یادگیری پر شده است. هر روز او با شادی در مورد موفقیت های جدید طی می شود. کودک کوچکی که مصمم است در مورد کاری موفق شود را ببینید و برایتان درسی است که تسلیم نشوید. ما والدین نیاز نیست به بچه ها یاد دهیم که عاشق یادگرفتن شوند. ما فقط باید مطمئن شویم که عشق به یادگیری در آن ها له نشود.

چگونه عشق به یادگیری را زنده نگه داریم:

خودتان را دوست داشته باشید: همانند چیزهای دیگر، عشق به یادگیری نیز چیزی است که بچه های ما با هوایی که در خانه نفس می کشند، آن را یاد می گیرند. اگر دوست دارید چیزهای جدید یاد بگیرید، اگر دوست دارید مشکلات را حل کنید، اگر دوست دارید مهارت های خود را تمرین کنید تا زمانی که در آن حرفه ای شوید، بچه های شما نیز همانطور خواهند بود.
شور و شوق شما برای گسترش دانش خود و مواجه با چالش ها مسری است. در مورد اکتشافات جدید مشتاق باشید. وقتی که چیزی را که دشوار است انجام می دهید، داستانهایی را در مورد آن به اشتراک بگذارید. اجازه دهید بچه های شما تلاش های تان برای تعمیر یا ایجاد چیزی و احساس رضایت شما هنگام دستیابی به آن را ببینند.

زمانی را با بچه های خود صرف کشف چیزهای جدید کنید: بچه ها به طور طبیعی کنجکاو هستند. این کنجکاوی را از طریق کنجکاوی خودتان پرورش دهید. در مورد چگونگی کارها با صدای بلند صحبت کنید. سوالات بچه ها را به طور جدی در نظر بگیرید.
سوالات خود را با گرفتن اطلاعات از اینترنت و جستجوی آن در کتاب ها پاسخ دهید. برنامه های طبیعت و علم را با هم ببینید و درباره آنچه که از آن ها آموخته اید صحبت کنید.

آزمایش های ساده در خانه انجام دهید. اینترنت پر از پروژه های سرگرم کننده و تعجب آور خانگی است که همه چیز را از چگونگی کار کردن آتشفشان تا چگونگی یادگیری شیمی از طریق پخت و پز نشان می دهد. یک یا دو ساعت ایجاد چیزها و مطالعه در کنار هم در آخر هفته ها، لذت بردن از یادگیری را زنده نگه می دارد.

منبع : کودک و نوجوان-ایجاد اشتیاق در بچه ها برای مدرسه رفتن

بازگشت به موفقیت دوران تحصیلی: به کودکان خود بیاموزید تا احساسات خود را تعدیل کنند، برای مادرانی که ناامید شده اند.
علی که هفته اول کلاس پنجم خود را می گذراند، با یک پروژه بزرگ به خانه آمد. معلم او از کودکان خواسته بود تا ارائه ای در رابطه با اینکه می خواهند به کدام دانشگاه بروند، داشته باشند. از آنها خواسته شده بود تا رشته، دلیل انتخاب دانشگاه مد نظر و الزامات برای رفتن به آن دانشگاه، هزینه ها و هر جزئیات دیگری که آن دانشگاه را از دیگر موراد متمایز می کند را بیان کنند. تمامی این موراد علی را تحت استرس قرار داد و زمانی که او به خانه رسید، شروع به گریه کرد.

مادر او عصبانی بود. انگیزه های علی در 7 سالگی شامل تلاش برای خوردن تا حد انفجار در حالیکه یکجا نشسته باشد، پیروزی در مرحله ی بعدی بازی Fortnite، ساختن یک سازه ی لگوی بزرگتر از خودش و اذیت کردن برادرش در آخرین مسابقه ی کشتی بین خودش و برادرش بود. این ایده که دانستن و یا اهمیت دادن به اینکه او به کدام دانشگاه می خواهد برود، در این سن دور از درک او بود و واقعا هم این مساله دور از انتظار نیست.

برای مطالعه بیشتر:

درک رشد و هیجان نوجوان

هوش هیجانی و موفقیت در عصر حاضر

سیستم مدرسه در تلاش برای همراستایی با دیگر ملت ها، برخی از خطاهای قابل توجه را ایجاد کرده است. آنها بر نمرات استاندارد به جای خلاقیت، بر نمره ها به جای تفکر انتقادی و بر عملکرد به جای پایداری تمرکز کرده اند. نتیجه، نسلی است که در مهرات های اولیه اجتماعی کمبود دارند، از مقادیر کم فشار و استرس می ترسند، خواستار ارضا فوری نیازهایشان هستند و انتظار موفقیت فوری دارند. با این حال، بدتر از همه، پیامد آن بزرگسالان کوچکی هستند که به مانند یک جوان فرتوت عمل می کنند.

اما این می تواند متفاوت باشد. به جای تمرکز بر انجام تکالیف در منزل، والدین بایستی توجه بیشتری به رشد عاطفی کودکان خود نشان دهند. با آموزش اینکه چگونه احساسات خود را تعدیل کنند، با محدود کردن قادری آنها، کودکان خود را با مهارت های کنترل و مدیریت خشم و کاهش اضطراب اجتماعی تجهیز می کنند و آنها را در مسیر افزایش اعتماد به نفس، عزت نفس و خوشبختی قرار می دهند.

یکی از بهترین راهکارها برای رسیدن به این امر از رفتاردرمانی دیالکتیک (DBT) با استفاده از اختصار ABC PLEASE برگرفته شده است:
تجمیع احساسات مثبت. یک نمودار احساسات گرفته شده از اینترنت می تواند برای توصیف تفاوت بین احساسات و میزان آنها بکار گرفته شود. یکی از نمونه های جالب دارای استیکرهای صورت به همراه احساساتی است که همچنین به کودکان کمک می کند تا احساسات دیگران را از صورتشان تشخیص دهند. با تشخیص احساسات، یک کودک می کتواند محدوده ی احساسی فرد را بفهمد و احساسات مثبت را از دیگران جذب کند.
ایجاد تسلط و پیروزی. با تشویق کودکان به فعال بودن در فعالیت هایی که از آن لذت می برند، آنها می توانند به لحاظ شایستگی و اعتماد به نفس رشد کنند. برخی از این فعالیت ها عبارتند از پخت و پز، ساخت و ساز، دوختن، آواز خواندن، انجام فعالیت های هنری و ورزشی می باشد. و همچنین فعالیت هایی که شامل تعامل های چهره به چهره یا گروهی است که یادگیری اجتماعی را افزایش می دهد. اینها نا امیدی، افسردگی و احساس بی ارزش بودن را به حداقل می رساند.
از عهده مسائل بر آمدن. یاد دادن این که چگونه وضعیت های استرس زا را قبل از اینکه رخ دهند، مدیریت کنند، می تواند آنها را قادر سازد تا ابزارهای لازم برای مدیریت مشکلات را داشته باشند. به این امر به عنوان یک تمرین قبل از بازی نگاه کنید. اگر یک کودک تمارین تنفس عمیق و آرامش یافتن قبل از اینکه اضطراب شدید را تجربه کنند، یاد بگیرند، به احتمال زیاد می توانند اضطراب شدید را حینی که رخ می دهد، مدیریت کنند. نه اینکه آنها این کار را به نحو احسنت انجام دهند، بلکه مثل نگاه به فیلم بازی بعد از اتمام آن، آنها استرس را پس از وقوع بازنگری کرده و کارهای مهارتی را بهبود می بخشند.
رفاه فیزیکی. عادت های خود مراقبتی در اوایل زندگی اغاز می شود. این می تواند با استفاده از چکاپ های منظم، توجه به نیازهای پزشکی، ورزش دادن به بدن و دریافت استراحت کافی انجام شود. متاسفانه، بسیاری از والدین کودکان خود را ملزم به بسیاری از فعالیت های غیر ضروری می کنند که کودکان را خسته کرده و به لحاظ جسمی، رشدشان را تحت تاثیر قرار می دهد. یک بدن رو به رشد نیاز به تغذیه اضافی و استراحت برای رشد صحیح و کاهش استرس دارد.

منبع : کودک و نوجوان-تنظیم هیجانات کودک

ویژگی های مربوط به ناتوانایی های یادگیری که ممکن است در یک وضعیت ساده و قابل تشخیص مخفی شده باشند

در اغلب مواقع، معلمان اولین کسانی هستند که متوجه اختلال یادگیری کودکان می شوند.

در برخی مواقع به راحتی می توان علائم را متوجه شد – برای مثال، کودکی که در خواندن پیشرفت ندارد.

یا یک کودکی که با وجود تلاش هایی که انجام می دهد، نمی تواند بر اساس جدول زمانی پیشرفت کند.

ولی علائم موجود همواره مشخص نمی باشند و اکثر کودکان به دلیل مشکل داشتن با مواردی که برای سایر کودکان آسان می باشد، خجالت می کشند و به همین دلیل سعی می کنند که مشکلاتشان را مخفی نگه دارند.

در اینجا یک سری از نشانه های مربوط به اختلال های یادگیری غیر مشهود در کودکان بیان می شوند که در کلاس درس وجود دارند.

استفاده نکردن کامل از توانایی ها
در صورتی که شما متوجه شوید که یک کودک می تواند در درس هایش موفق شود، ولی موفق نمی شود

– چه در یک درس خاص و چه در کل عملکرد مدرسه ای خودش – این وضعیت می تواند نشان دهنده یک اختلال یادگیری باشد.

این مورد در اغلب مواقع به عنوان یک تفاوت مابین توانایی و استعداد تعریف می شود.

در واقع یک شکافی است که بین مواردی که به نظر می رسد کودک می تواند قادر به انجام دادن آن باشد و مواردی که در واقعیت قادر به انجام دادن آن می باشد، وجود دارد.

چند مثال در رابطه با نحوه بروز این شکاف در کلاس درس عبارتند از:
یک دانش آموزی که مقاله های قابل توجهی می نویسد، ولی یک سری مشکلات جدی در انجام دادن تکالیف مبنایی و ساده ریاضیاتی دارد، یا بالعکس.
یک کودکی که عملکرد فوق العاده ای در پاسخ دادن به سوالات مطرح شده در کلاس درس دارد، ولی نمی تواند در امتحان کتبی نمره مناسبی به دست بیاورد.
یک دانش آموزش که هوش وی به صورت شخصی مشخص می باشد، ولی این هوش در کارت گزارش وی مشاهده نمی شود.

نداشتن سخت کوشی کافی
کودکانی که عملکردشان در مدرسه مطابق با انتظار نمی باشد، ممکن است که تنبل به نظر برسند یا اینگونه به نظر برسد که از خودشان کار نمی کشند، در حالی که ممکن است در واقعیت آنها دارای یک اختلال یادگیری باشند.

در رابطه با افراد بالغی که در آنها اختلال یادگیری وجود دارد، قبل از تشخیص این اختلال در آنها، به آنها گفته می شد که به اندازه کافی تلاش نمی کنند.

منبع : کودک و نوجوان-شناخت اختلال یادگیری در کلاس درس